Güncel Haberler
Melis Barçın, 1983 İzmir doğumludur. İngiliz Dili ve Edebiyatı'ndan mezun olduktan sonra, eğitimine Roma'da devam etmiştir. Çocukluğundan bu yana peşini bırakmayan hayal dünyası sayesinde yazmaya aşık bir blogger ve iki çocuk annesidir.
SUPERMAN DEĞİLİM
Annelik biraz okuyarak, çokça da el yordamıyla yapılır. Her çocuk birbirinden farklıdır. Öyle ki, her aile düzeni başkadır ama bazı genel geçer şeyler vardır ki, hiç değişmez. Onlar da bizim insani taraflarımız, saklamamız gereken duygularımız...
Geçenlerde çocuklarla dolaşırken, telefonda kötü bir haber aldım. Bu beklemediğim bir şeydi ve bir an için yanımda kim var, kim yok unutup ağlamaya başladım. İkisi de endişeli halde yüzüme bakıyor, bense kendimi tutamıyordum. Biraz sakinleşince, her şeyin farkında olan büyük kızım geldi ve yanağımı okşadı. Açıkça, onun anlayabileceği dilden neden üzüldüğümü anlattım ve sonuna da ekledim: “Şu an biraz moralim bozuk ama bu geçecek. Bazen kendimizi böyle hissedebiliriz. Bazen anneler de üzülür.” Beni anlamaya çalışan şefkatli bakışlarıyla onayladı.
Ben bir Superman değilim. Gizli güçlerim ya da yenilmezlik gibi özelliklerim yok. Anneyim ama sonuçta bir insanım. Bazen üzülebilir , bazı günler yorgun olabilirim. İlk zamanlarda bu konuda daha ketum davranırken, yıllar geçtikçe dürüsütlüğün ve insani yanımın çocukların da öğrenmesi gereken bir durum olduğunu düşündüm.
Zaten en büyük hatayı çocuklarımıza mükemmel görünmekle yapmıyor muyuz? Bunun neresi doğal? Hata yapmamak kimse için mümkün olmadığı gibi, bunu inkar etmek de biraz yalancılığa girmiyor mu? Bunu sıklıkla bizim gibi anne olan başka annelere de yapıyoruz. Böyle mükemmel yaşamlarla insanları kandıran bir sürü blogger adı altında anne, maalesef takipçilerini kandırıyor ve sanki her gün cenneten düşen bir hayali yaşar gibi yorumlar yazıp fotoğraflar paylaşıyor. Bunun neresi gerçek? Bu resimlere bakan, iç çeken zavallı anne adayı da resme bakıp,
“Benim çocuğum niye böyle değil?”
“Ben niye beceriksizim?”
“Neden benim çocuğum böyle giyinmiyor, yemiyor, öğrenmiyor, kitap okumuyor?
diye debeleniyor.
Hayattan sıkıldığımız, ara sıra kendimizi iyi hissetmediğimiz, bazı günlerin diğerinden daha kötü olduğu zamanları hepimiz geçiriyoruz. İnanın o mükemmel fotoğrafların arkasındaki insanlar da böyle hissediyor. Bunu inkar etmek ya da öyle sorunlarımızı görmezden gelmek, bizi mutsuzluktan başka bir yere sürüklemez. Hele ki yanı başınızda, sizin gözünüzün içine bakan çocuğunuzu kandırmak, bana göre en büyük riyakarlık.
Bizler robot değiliz. Robot olmadığımızı kabul edip çocuklarımıza da duyguları olan normal bir insanın nasıl olduğunu göstermeliyiz. Nasıl hissettiğimizi söylemeliyiz. Kendimizi açmadıktan sonra çocuklarımızın duygularını bizlere rahatlıkla söylemelerini nasıl bekleyebiliriz ki?
Melis Barçın
01.08.2017
