Güncel Haberler
Işık Teoman, Ä°zmir’de doÄŸdu. Ege Üniversitesi Ä°ktisat Fakültesi Maliye Bölümü’nden mezun oldu. MesleÄŸe 1977 yılında YürüyüÅŸ dergisine katkılar koyarak adım attı. Profesyonel anlamda gazeteciliÄŸe 1981 yılında Türk Haberler Ajansı’nda baÅŸladı. Hürriyet gazetesinde, Anadolu Ajansı’nda görev yaptıktan sonra Milliyet gazetesinin Ä°zmir bürosunda gazeteciliÄŸin her branşında görev aldı. KuruluÅŸunda yer aldığı Ä°zmir BüyükÅŸehir Belediyesi ÅŸirketlerinden Ä°ZULAÅž’ta basın danışmanlığı görevinde bulundu. Ä°zmir BüyükÅŸehir Belediyesi’nde, “Tanıtım Birimi”nin başına getirildi. Ä°zmir BüyükÅŸehir Belediyesi’nin ÅŸirketlerinden olan TANSAÅž’ın Basın ve Halkla Ä°liÅŸkiler KoordinatörlüÄŸü’ne atandı. Ä°zmir BüyükÅŸehir Belediyesi Basın Yayın ve Halkla Ä°liÅŸkiler Daire BaÅŸkanı oldu. Konak Belediyesi ÅŸirketlerinden KONBEL’de basın danışmanı olarak çalıştı. Konak Belediyesi basın danışmanı oldu. Konak Belediyesi’nde yayın koordinatörü ve yazı iÅŸleri müdürü olarak çalıştı. Üç ayda bir yayınlanan Kent Konak KNK isimli kültür, sanat, spor, tarih konularını içeren derginin yayın koordinatörlüÄŸünü ve sorumlu yazı iÅŸleri müdürlüÄŸünü yürüttü. Ayda bir çıkan Konak Gazetesi Yazı Ä°ÅŸleri MüdürlüÄŸü görevinde bulundu. Åžu anda Ayvalık Belediyesi’nde basın danışmanı olarak görevini sürdürüyor.
Anadolu’da Özel Bir KöÅŸe; Domaniç’in Kayın Ormanları
Otomobilin pencere camlarını artık kapatmaya baÅŸladım, havalar biraz üÅŸütüyor. Yaza “elveda” deme zamanı geldi. Yılın son gezisini yazdan çıkış sonbahara giriÅŸin yapıldığı günlere denk getirdim sanırım. Sabah yola koyulduÄŸumda biraz üÅŸüdüm, Turgutlu’da çorba içtikten sonra hava ısınmaya baÅŸladı ve üzerimdeki kalın giysileri çıkardım. Türkiye’nin en büyük kayın ormanı olduÄŸunu ve görsel bir ÅŸölen yaÅŸayacağımı düÅŸünerek yola koyuldum.
GÜNLER Ä°YÄ°CE KISALDI
Sonbaharda daha çok gezmeye alıştım. Çünkü sonbaharı daha çok seviyorum, belki de hüzünlü havasını. Kimi yaz gürültüsünden sessizliÄŸe geçilen bir süreç diye sever sonbaharı, kimi günler kısalıyor diye hoÅŸlanır. Ben sonbahar olduÄŸu için severim. En güzel fotoÄŸrafları da bu mevsimde çekebildiÄŸim için belki. Ve ardından Attila Ä°lhan’dan bir ÅŸiir:
“Günler geçiyor diye aldatma kendini, aslında kısalan senin ömründür…”
Ne yapsak geçiyor ömür, tadını çıkarmaya çalışıyorum ben de…
Ä°LLE DE KELLEPAÇA
Turgutlu’nun meÅŸhur çorbacısında hava serin olmasına karşın dışarıdaki masalardan birine oturdum. Kolesterol bir yana bırakıp, birer Kellepaça çorbayı içine bol limon ve acıyı basıp çeyrek ekmek ile çekinmeden mideye indirdim. Ardından Kula’nın tarihi çarşısında kahvemi yudumladım. Kula’yı geçtikten sonra yıllardır daha da belirginleÅŸmeye baÅŸlayan Peribacaları’nın bulunduÄŸu bölgeye çevirdim direksiyonu, bu yoldan çok geçtim, ama yolun içlerine kadar gitmemiÅŸtim. Onlarca kare fotoÄŸraf çektim. Biz görmeyiz ama gelecek yüzyılda bu bölge iyi deÄŸerlendirilirse Ürgüp-Göreme ile yarışır diye düÅŸünüyorum.
PENCERELER HÜZÜNLÜ
UÅŸak’a yaklaşık 15 kilometre kala Gediz yoluna saptım. Defalarca odun ateÅŸinde kızarmış tavuk yediÄŸim Abide’den geçtim. Odun ateÅŸinde piÅŸmeye baÅŸlayan tavuklara göz atabildim sadece; bir de karnım aç olsaydı… Canımın çektiÄŸi köylerde kahvehanelere uÄŸruyorum, çay içiyorum, sohbet ediyorum. Sararmaya yüz tutmuÅŸ aÄŸaçları, tarlalarında domates kurutan köylülerin telaşını izliyorum. Gün ilerledikçe artık serin hava yerini oldukça sıcak ve terleten bir havaya bırakıyor. Sessizlik güzel, ÅŸehirden uzak olmak ise muhteÅŸem bir duygu. Korna sesi yok, bağıran, kavga eden sürücüler yok, dingin bir yaÅŸam var Anadolu’da, Anadolu yollarında. Kırmızı kiremitli tek katlı ahÅŸap evlere bakıyorum, yorulmuÅŸlar, bel vermiÅŸler, hüzün çökmüÅŸ pencerelerine, yine de aralık kapılardan çocuk sesleri geliyor; renklenmeye çalışıyor yaÅŸam, köpekler uluyor, hayvanlar çayıra yol alıyor, çobanlar huysuz, köpekler pürdikkat!
DOMANÄ°Ç HALA BAKÄ°R
Domaniç’e ulaşıyorum bu düÅŸünceler arasında. YemyeÅŸil ormanların arasında yaÅŸam sürüyor Domaniç’te, ne köy, ne kasaba, ne ÅŸehir, eski ve yeni bir arada. KimliÄŸini henüz yitirmemiÅŸ, bozulmamış, günümüzün ÅŸehir yaÅŸamına ayak uydurmaya çalışan görüntüler arasında bir markete giriyorum. Yolda giderken alışveriÅŸ listesini kontrol ederek tek tek satın alıyorum listede yazılanları unutmadan. Kasap dükkanına girip en güzel yerinden et kestirip, rica ediyorum ve kasabın annesi köfte yoÄŸuruyor. Ä°ÅŸte liste tamam:
Domates, patates, bir ÅŸiÅŸe küçük zeytinyağı, helva, kasaptan özel harcıyla yoÄŸrulmuÅŸ köfte, bir ÅŸiÅŸe rakı, ekmek, zeytin, peynir, domates, kavun ve sabah kahvaltısı için sucuk. DoÄŸru Darıtepe’ye çevirdim rotayı…
DAÄž ETEĞİ KÖYLER
Yollar pek kötü deÄŸil, toprak ve zemin sert, kayın ormanları içindeki yoldan kıvrılarak süzülüyorum yangın kulesine doÄŸru. UlaÅŸtığımda ise üÅŸüyorum; ne kelime donuyorum. Tam bin 852 metre rakımdayım ve korkunç bir rüzgar var. Görevli Muhterem Süngü karşılıyor güler yüzüyle. Üzerime kalın giysiler geçiriyorum, Muhterem ile sohbet ettikten sonra havanın kararmasını beklemeden ayrılmak istediÄŸimi söylüyorum, ertesi gün kahvaltıda buluÅŸmak üzere vedalaşıyorum. Domaniç aÅŸağıda belli belirsiz bulutlar nedeniyle pek görünmüyor, küçük küçük köyler dağın eteÄŸine serpiÅŸtirilmiÅŸ gibi duruyor.
KAMP ATEŞİ YANDI
Kamp kurmak için birkaç yere bakıp geliyorum. Sonunda kayın ormanlarının içinde rüzgara kapalı bir alanda kısa sürede çadırımı kuruyorum. Kamp ateÅŸi yakmak için odun toplamaya baÅŸlıyoruz. Yakacak malzemesi o kadar bol ki. Patatesleri soyup doÄŸruyorum, kamp ateÅŸi iyice güçleniyor, tavaya döktüÄŸüm mis gibi zeytinyağında bir yandan patatesleri kızartıyorum, bir yandan da köfteler odun ateÅŸinde kararında piÅŸiyor, kokular yayılıyor ormana, rakımı da dolduruyorum, söÄŸüÅŸ domates eÅŸliÄŸinde yudumluyorum. Domaniç’ten 17 kilometre uzaklıktaki rüzgarlı tepede yatmadan önce gecenin karanlığında yıldızları seyrediyorum, dağın yamacına yaslanmış olan köylerden sarkıp gelen ışık huzmelerine dalıp gidiyorum. Sessizlik, rüzgarın sesini dinliyorum, yıldızlarla da hasret gideriyorum, yanıma gelen avcıların ayı öykülerini inandırıcı olmasa da irkilerek dinliyorum. Gece yarısına varmadan çekiliyorum çadıra…
AYILAR GELMÄ°YOR
Gözlerimi açtım sabah karanlığında, toprak ve mis gibi temiz havayı soluyarak çevremdeki güzel dokuya göz gezdirdim. Orman içlerine doÄŸru kısa yolculuklar yaparak fotoÄŸraflar çekmeyi ihmal etmedim. Ayıların ortalıkta görünmedi. Her zaman söylediÄŸim gibi, gezinin en hüzünlü bölümü çadırları sökmek, bagaja yüklemek ve kısa süre de olsa bir gece geçirdiÄŸim çürümüÅŸ yaprak ve rutubet kokulu o özel ortamdan ayrılmak. Dikkatlice çevre temizliÄŸini yaptım, kamp ateÅŸini söndürdüm. Darıtepe yangın kulesine ulaÅŸtım. Bu kez Muhterem diÄŸer arkadaşı Ä°smail ile birlikte sarı giysileri içinde karşıladı beni. Kuzine ateÅŸinde demlediÄŸi çayını ikram etti. Demlik o kadar büyük ki, ben kaç bardak çay içtiÄŸimi sayamadım bile. Ve çok ilginçtir ki, ben yaÅŸamımda hiç bu kadar uÄŸur böceÄŸini bir arada görmemiÅŸtim. Her kaldırılan taşın ve odun parçasının altından yüzlerce “uç uç böcecik annen sana terlik pabuç alacak” tekerlemesini yaptığımız kıpkırmızı birbirine sığınmış gibi duran uÄŸur böcekleri çıkıyor.
DOKTOR ÇORBASI
Anı fotoÄŸraflarının ardından halk arasında doktor çorbası olarak bilinen kızılcık ile yapılmış ekÅŸili tarhana çorbasını bulmak için Domaniç’te sokak aralarında dolaÅŸmaya baÅŸladım. Åžanslı olmalıyım ki, caddenin ortasında tarhana kurutan kadınlar ile karşılaÅŸtım. EkÅŸili tarhananın zamanı olduÄŸunu ancak daha yapımına baÅŸlanmadığını söylemelerine karşın içlerinden bir kadın bizimle evine kadar gidip kış için yaptığı ekÅŸili tarhanalardan bir kavanozunu bir kuruÅŸ bile almayı kabul etmeden ikram etti. GüneÅŸ kemiklerimi ısıtmaya baÅŸladı ve yola çıktım. Harmancık yolu üzerinden Dursunbey’e ulaÅŸtım. Sıcacık ekmek aldım. Dursunbey’den çıktıktan sonra bir çeÅŸme başında geceden kalan köfteler ile karnımı doyurdum. GüneÅŸ batamadan ulaÅŸtığım Balıkesir’de HoÅŸmerim tatlısı yedim, sele peyniri satın aldım ve her zaman yaptığım gibi, gelenek oldu artık, asırlık çınarın altında çayımı yudumladım. Akhisar’a vardığımda karanlık iyice çöktü, Manisa’nın ışıklarını geride bıraktım, Belkahve’de Ä°zmir’in ışıl ışıl görüntüsü karşıladı beni...
Işık Teoman
12.11.2016
