Kuyu

31 January 2018

Ezgi Bağcı, 1991’in Mart ayında Denizli’de dünyaya gelmiştir. Eskişehir Anadolu Üniversitesi’nde Hukuk eğitimini tamamlamıştır. Küçük yaşlardan beri, bir tutku halinde yazmaktadır ve on yılı aşkın süredir yazdıklarını internet ortamında yayımlamaktadır. 2015 yılının Mart ve Kasım aylarında roman serisi olan Hançer I-II kitapları basılmıştır. Meslek hayatını ve yazma aşkını İzmir’de sürdürmektedir.

31 January 2018
2014 Görüntülenme
YORUM

KUYU

1968 Metin Erksan yapımı Kuyu, 1969 yılında Adana’da Altınkoza Film Festivali'nde en iyi film ödülünü almıştı. Filmi öne çıkaran şey Metin Erksan’ın farklı anlatımı ve yalınlığı olduğu gibi, aynı zamanda oyuncuların gücü… Başrolü paylaşan Nil Göncü ve Hayati Hamzaoğlu, oyunculuklarındaki sadelik ve gerçeklikle insanı filmin içine çekiyor.

Kuyu henüz on sekiz yaşında olan Nil Göncü’nün ilk filmidir, genç oyuncu böylesine zor ve güçlü bir rolün altından hiç zorlanmadan kalkmıştır. Kuyu ile büyük bir başarı yakalayan Nil Göncü, bu filmden sonra üç filmde daha rol alacak, son filmi “Devlerin Öcü”nden sonra ikinci kez yaşadığı bağırsak düğümlenmesi rahatsızlığı yüzünden hayatını kaybedecektir.

Film Kur'an’dan bir ayetle başlıyor: “Kadınlara iyi davranın.” Filmde ele alınan konu yanı başımızda olan, her gün haberlerde farklı başlıklarla karşılaştığımız olaylardır, Türkiye’nin gerçek sorunlarıdır; erkeğin cahil egemenliği, kadının mücadelesi…

Fatma, Osman’ın takıntısının kurbanıdır. Osman, Fatma’ya sevdalıdır ama bu öyle bir sevdadır ki, Fatma’nın sessiz haykırışlarını görmezden gelir, “hayır”larını yok sayar. Osman, Fatma'yı iki kere dağa kaçırır. Osman kendi bakış açına göre, Fatma rızası olmasa dahi ona aittir.

Fatma, bir şekilde kaçmayı başarır. Osman’ın biçtiği kadere boyun eğmez; fakat toplum Fatma’nın kendi hayatını, istekleri yönünde şekillendirmesine izin vermez. Annesi dahi iki defa dağa kaldırılan kızın durumunun kötü olduğunu, evlenmesinin tek kurtuluş olduğunu söyleyecektir. Fatma’nın annesi de olan durumu kabullenecek, “Ne yapalım, kader...” diyecektir. Fatma bu sefer ailesinin istediği bu kadere de boyun eğmeyecek, düğünden kaçacaktır. Tek kurtuluşu ölümde görür. Kendisini asacağı vakit, Taşpınarlı idamlık Mehmet çıkar karşısına ve onu ipten kurtarır. Fatma ölüme giderken, Mehmet ölümden kaçmaktadır. Genç kız ilk defa birisi tarafından esir edilmeden kurtarılmıştır.

Mehmet, kadın kısmının dağlarda kalması zordur dediğinde, Fatma “Ölümden de zor mudur?” diye sorar. Fatma, daha önce zorla kaçırıldığı dağlara özgürlüğü için çıkar ama sevdalandığı Mehmet’i, askerin kurşunuyla özgürlüğü bulacağını düşündüğü bu dağlarda kaybeder. Bu defa dönecek bir evi yoktur ve amiyane tabirle “kötü yola” düşer. Fakat Osman takıntılı sevdasından vazgeçmeyecek, Fatma’yı tekrar kaçıracaktır.

Film başladığı sahneye döner. Osman, Fatma’yı kalın bir halatla bağlamış, dağ tepe sürüklemektedir. Osman’ın ifadesiyle ancak ölüm Fatma’yı kurtarabilecektir. Bir kuyu başına varırlar. Osman susadığından kuyuya iner. Fatma ise tek kurtuluş yoluna tutunacaktır. Kuyuyu taşlarla örtmeye başlar, her taşla birlikte Osman’a bakar. Hayatını mahveden adam, hayatta kalmaya uğraşıyordur. Fatma Osman’ı kuyuya hapseder ve kendi canına da o kuyunun üzerinde son verir.

Metin Erksan’ın senaryolarındaki en vurucu şeylerden biri de diyaloglardır. Filmdeki her söz işlenen konuyu bir basamak daha yukarı taşımıştır adeta. Fatma’nın düğünden kaçışının ardından şu söz duyulur, “Köpeğin kokladığı et yenmez.” Toplumun gizli yüzünde kadın hem toplumun gözünde hem erkeğin gözünde mal hükmündedir.

Metin Erksan filmin senaryosunu, gazetede gördüğü haberden etkilenerek yazmıştır. Aslında Fatma gerçektir, Osman gerçektir. Yıl ise 1968’dir. En acı yanı da üzerinden geçen yarım asıra rağmen toplum hâlâ aynı toplumdur, kadını kendi içerisinde bir mülkiyetmiş gibi sindirmekte ve nice “Fatma”, sadece yüzü değişmiş “Kuyu”yu yaşamaktadır.